HUIZE LISMONDE 2022


Al meer dan 40 jaar tekent Anne Marie Finné. Haar huidige tekeningen, gemaakt in grafiet, reizen met nauwgezetheid en delicatesse door fragmenten van denkbeeldige gebieden. Tussen onthulling en uitwissing bezoekt de kunstenares plaatsen die haar dierbaar zijn, beelden van toeristische bezienswaardigheden of oude uitzichten om nieuwe landschappen vorm te geven, gekenmerkt door schaalbreuken, verschuivingen in perspectieve, diversiteit van gezichtspunten, tegenstrijdige schaduwen. Anne Marie Finné vertelt ons over warmte, strakheid, dichtheid. Haar wijzigende landschappen lijken zich te ontvouwen of op te vouwen naargelang haar dwalingen, soms stilstaand bij wonderlijke of onverwachte details. De tekeningen van de kunstenares, die soms tot aan de rand van de horizon getekend lijken of op andere momenten tot buiten de grenzen van het papier lijken te groeien, bewegen en evolueren in een opeenvolging van visies, die ons ertoeaanzetten om ons in haar constant veranderende landschappen te verdiepen. Voor andere tekeningen met onstabiele vormen gebruikt de kunstenares carbonpapieroverdracht. Net als een gedrukte herinnering lijken de silhouetten geleidelijk te verwijnen in de diepten van de duisternis.

Of het nu gaat om bescheiden grijze potloodlijnen of carboninkttransfers, het werk van Anne Marie Finné onthult ons zowel de fragiele schoonheid van de wereld als de vluchtigheid van de herinnering.

Catherine de Braekeleer, februari 2022

>>>

PHOEBUS . Rotterdam

De Tijdloosheid van het Landschap

"Met zijn lappendeken van velden badend in een mistig licht, zijn groene prairies, meren, bossen en boomgaarden, is het Land van Der één van de meest mysterieuze en onbegaanbare gebieden van Frankrijk..." (naar Jean-Paul Kauffman uit "Remonter la Marne")

Met Vue Générale.G.VII tekende ik een voor mijzelf bekend landschap, een bestaande plek en nochtans geheel fictief. Herkenbaar doch onbekend.

Vue Générale ontstond gedurende 3 maand tekenen in mijn atelier. Uit stukjes van eerder bezochte plaatsen, foto's en fragmenten van ansichtkaarten van familie en vrienden. Als een tuiner, geheel in stilte en zonder enig besef van tijd, bewandelde en bewerkte ik al tekenend elk lapje grond in de hoop het zo te conserveren. Zo tekende ik een tijdloos landschap bijeen waarin je als kijker verloren loopt, zonder enige plaatsaanduiding of schaal, op de grens tussen realiteit en fictie.

Anne Marie Finné
2020
Vertaling: Veerle De Saeger
>>>

Y croître
CACLB Centre d'Art Contemporain du Luxembourg belge

Verschillende ritmes komen tot uiting in de tekeningen van Anne Marie Finné. Door de herhaling van bewegingen creert ze beelden met een dubbele inval. Van ver ziet men een vaag beeld, maar van dichtbij ontdekt men de fijne details. Door het spel tussen lijnen en leemtes in haar grafiettekeningen ontwaart men bladeren, takken en een bijna verblindend daglicht.
Le grand jour verwijst naar een onbeweeglijke perceptie, trekt de aandacht en concentratie.
In carbonpapier ontdekt ze een historisch geladen drager waarin ze natuurlijke lagen prent.
Haar werk getuigt van het ontluiken en verwelken van de plantengroei. Haar in een zacht licht badende mistlandsschappen nodigen de toeschouwer uit tot nader onderzoek.
Van licht tot donker, van wit naar zwaart, verbbelden haar tekeningen verschillende werkelijkheden, van het papier, van haar schetsen, en van de bezinning van de toeschouwer die het mysterie in haar werk wil ontrafelen.

Pauline Lisowski - 2019
>>>

© JP Ruelle

Tekenen / Dessiner
galerie budA - Asse
22.03 - 03.05.2015

Maandag 23 maart 2015

Anne Marie Finné maakt 'indruk' in galerie budA
In oktober 2014 mochten we u Anne Marie FINNE voor het eerst voorstellen in WATERSCHOENEN. Ze maakte toen deel uit van de tentoonstelling 'Buiten de lijnen' bij galerie budA in Asse.

Nu krijgt de ze hele ruimte voor zich alleen.
Haar tekeningen zijn 'één-tonig' (zwart, grijs, rood, wit) maar verre van eentonig, want bijzonder intens door de kronkelende lijnvoering en bovendien getuigend van een grote vakkennis in het creëren van verzadiging. In haar potloodtekeningen vertaalt zich dat in zachtheid of hardheid, dan wel in de densiteit van het lijnenspel.

In de vorige tentoonstelling stond ze dus mee onder de noemer 'Buiten de lijnen', een gegeven dat noodzakelijk is voor alle authentieke kunstenaars ('buiten de lijntjes kleuren'...) en dat bijgevolg door elk van hen op een hoogst persoonlijke wijze ingevuld wordt.
Toch kunnen technieken en uitvoeringsmethoden bij verschillende kunstenaars gelijk lopen (zelfs zonder dat ze zich van elkaars werk bewust zijn) en niettemin tot andere resultaten leiden.
In de vorige bespreking verwees ik zijdelings naar werk van Hedwig Brouckaert en Johan Dewilde, twee kunstenaars voor wie een gecondenseerd lijnenspel bepalend is voor hun werk. Terwijl dat bij Dewilde een geperfectioneerde opeenhoping van horizontale en verticale lijnen betreft, werkt Brouckaert net als Finné met kronkelende lijnen en gebruikt ze ook carbonpapier.

Anne Marie Finné tekent met potlood op papier of creëert 'dubbel' werk met carbon op papier, een spel met positief en negatief resultaat.
Inhoudelijk maakt het abstracte lijnenspel steeds meer plaats voor herkenbare (floreale) motieven.
Speciaal voor deze tentoonstelling heeft ze een werk in situ gerealiseerd. Tussen de drie ramen naast de trap laat ze een subtiel spel van 'wolkjes' na, als betrof het de schaduw van een nabijgelegen boom.
Maar u hebt ongetwijfeld ook oog voor de losse tekeningen, stuk voor stuk als stille getuigen in alle eenvoud tegen de muur geprikt of als ingelijste, heterogene clusters gepresenteerd.

Anne Marie FINNE heeft geen behoefte aan toeters en bellen, maar houdt gewoon de voetjes op de grond en tegelijk het hoofd in de wolken.

Wanneer je al die kronkelende lijntjes ziet, is ook die krullebol van haar ongetwijfeld geen toeval.

TEKENEN DESSINER - galerie budA - Asse - 2015
© Art Spotter voor WATERSCHOENEN
>>>

Carbone noir x 10 - 30 x 205 cm - 2013
Privaat collectie © V.DS

Anne Marie Finné (°1962 Brussel) studeerde tekenen aan La Cambre en geeft sinds 1997 les aan de Academie van Sint-Jans-Molenbeek. Haar tekeningen, soms op carbonpapier of eenvoudig met potlood op papier, zijn pure poëzie. Een oneindige stroom van lijnen en krassen op papier als een soort tijdlijn aan de muur.

Op carbon (zwart, rood of wit) verfijnen de lijnen zich tot een onwaarneembare grens en ontstaat een ongekende densiteit. Lijn na lijn verdwijnt het papier en uit het stof ontstaan vage sporen, het begin van een verhaal. De tekening lost het papier. Het onbekende verschijnt. Laag na laag ontstaat uit het carbon een ander verhaal, een nieuwe tekening alsook haar spiegelbeeld. Waar aanvankelijk eerder abstracte (grijze) velden ontstonden als schimmen op papier, zien we in haar recent tekenwerk meer en meer figuratie in het lijnenspel. Vage verwijzingen naar de plantenwereld. Frivoliteiten. Een licht- en schaduwspel op groot formaat dat doet denken aan gebladerte alsof we door de kruin van een boom kijken.

Doorschijnend, gewichtloos en breekbaar. De tekeningen van Anne Marie Finné, groot of klein, één voor één aan de muur gespeld of in de vorm van een collage in haar atelier, dwingen ons te kijken. Van dichtbij en veraf.

Veerle DS

Galerie budA start het nieuwe tentoonstellingsseizoen met een mooie mix rond een uitgangspunt dat tekenend is voor het actuele kunstgebeuren. Want wat is actuele kunst anders dan denken en kleuren BUITEN DE LIJNEN ?
Noem het afwijken van het 'normale', het 'rechtlijnige' of de 'hokjesmentaliteit'. Kunst, in casu actuele beeldende kunst biedt het vermogen om tegen de stroom in te zwemmen en een eigen taal en verhaal te ontwikkelen.
Met vier kunstenaars die elk op hun manier buiten de lijntjes kleuren, biedt galerie budA een gediversifieerd beeld in een sobere presentatie.
...
Anne Marie FINNÉ maakt tekeningen met carbon of (kleur)potlood. Ze heten 'Red', 'White' of 'Black'. Ze bedekken het hele vlak van de drager of tonen 'zwevende' groeivormen.
Pas wanneer we dichterbij komen, ontdekken we een wereld van fijne lijntjes die samen voor meer of minder densiteit in de kleur en het oppervlak zorgen.
De absolute uitdaging van het beeldend vermogen zit in het gebruik van wit carbon op een wit blad. Ook van de kijker wordt in dat geval extra aandacht gevraagd.
(Ik moet in dit verband ook denken aan de carbontekeningen van Hedwig Brouckaert of de tekeningen van Johan Dewilde)
...

BUITEN DE LIJNEN - galerie budA - Asse - 2014
© Art Spotter voor WATERSCHOENEN
>>>

Anne Marie Finné, geboren te Schaarbeek in 1962, woont en werkt in Brussel. Finné is afgestudeerd aan de ENSAV – La Cambre (Tekenen) in 1986, en exposeert sinds de jaren ‘80 in België, maar ook in het buitenland. Ze heeft veel prijzen ontvangen, en werd onlangs bekroond door de Académie Royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts van België. Haar kunstwerken behoren toe aan privé en openbare collecties.

Tijdens haar debuut werkt ze met droge pastel.
Momenteel houdt ze zich bezig met tekenen en zijn verschillende benaderingen, zowel op het niveau van de ondergrond (papier, polyester) als met de gereedschappen (grafiet, carbon).
Door met carbonpapier te werken, verfijnt ze de lijn tot een onwaarneembare grens, en gebruikt het papier tot zijn limiet door het met meerdere lagen te brengen tot een ongekende densiteit.
De mezzotint (of rode) is niet ver weg.
Ze verdiept zich in de plantenwereld met bijna onzichtbare grenzen, uitgevonden, die de twilight benadert, en waaruit het licht opduikt.
Overgaande van grafietpotlood naar kleurpotlood, naar carbon, maakt ze met eenvoudige materialen ruimte voor meerdere velden.
Het grootste belang wordt gegeven aan de potloodlijn, aan het gebaar en de plaats die ze inneemt binnen het oppervlak van het blad.

Lijn na lijn verdwijnt het zwart (of het wit). De stof lost zich van het carbonpapier en het stuk onbekende verschijnt. Het beeld laat zich bloot, onthult door het ontnomen spoor; de schets zet zich neer, poëtisch en subtiel. Enkel de tekening en de matrijs blijven over, onscheidbaar van het verband tussen de kunstenaar en het materiaal, getuige van de eindeloze herhalingen.

Artistika 2014

Anne Marie Finné, de magie van het flaneren

Anne Marie Finné (°1962) is beeldend kunstenares. Met grafiet- en kleurenpotlood, inkt, pastel, carbon en gemengde technieken vertrouwt zijn haar fragiele droomwereld op een gevoelige en verfijnde wijze aan het papier toe. Zij maakt ook etsen. (J.V.)
Anne Marie Finné groeit op in een kunstzinnige familie. Haar ouders zijn geen actieve kunstbeoefenaars, maar hebben wel een grote belangstelling voor het artistieke en steunen de keuze van hun dochter voor een kunstopleiding ten volle. ‘Ik volgde tekenkunst aan La Cambre te Brussel - toen een vrij nieuwe studierichting - in het atelier van Pierre Lahaut, waarbij het tekenen als een volwaardige kunstuiting wordt benaderd en alle basistechnieken worden aangeleerd. Later volgde ik eveneens een opleiding etsen aan de Académie Constantin Meunier in Etterbeek.’
Anne Marie Finné heeft bewondering onder meer voor de sobere, met een beperkt kleurenpalet geborstelde stillevens van de Italiaanse schilder Giorgio Morandi (1890-1964), voor de Zwitser Alberto Giacometti (1901-1966), die naast zijn beroemde beeldhouwwerken eveneens hoogstaand grafisch werk naliet en de polyvalente Amerikaanse kunstenaar Sol LeWitt (1928-2007).

Aarde
De creaties van Anne Marie Finné hebben zich geleidelijk losgemaakt van het figuratieve en hebben steeds de waarneming als vertrekpunt, een werkelijkheid, een gegeven uit de dagelijkse omgeving - haar tuin bijvoorbeeld - dat zij na een meditatieve reflectie vertaalt in een eigen beeldtaal, een dubbelzinnig spel van kleuren en lijnen, scherp en onscherp, een persoonlijke schriftuur. In haar vroegere tekeningen gebruikt zij kleur, sobere, serene en rustgevende kleuren die aan de natuur refereren, aarde, Sienna-aarde. ‘Fragiele verschijningen, in de kleur van de aarde, die dansen op het ritme van een aarzelende droom. De tijd staat stil, de materie openbaart zich (…)’, aldus kunsthistorica Martine Dustin in 2002.
Gaandeweg verdwijnt de kleur uit de compositie en maakt plaats voor een strengere, uitgezuiverde beeldtaal, een terugkeer naar de essentie. ‘Bovendien is er de verleiding om met het werktuig te spelen. Ik heb geen vooropgezet idee, ik volg een lijn, belangrijk is eveneens wat er plaatsvindt tussen twee potloodtrekken, de lege ruimte’, verklaart Anne Marie Finné. Zij brengt op het (grote) papier potloodstipjes aan, die steeds verder uitdeinen als een wolk en steeds lichter grijs worden, tot ze versmelten met het wit van het papier, de leegte.
Schrijver en beeldend kunstenaar Eddy Devolder drukt dit misschien nog het best uit: ‘De tekening zelf neemt vaak maar een beperkte zone in beslag, een territorium, een eilandje, getuige van een uitstap op het papier en van een slechts gedeeltelijke inbezitneming van het blad. De (potlood)trekken zijn vaak licht en nevelig. Het gebaar is onthullend, de tekening krijgt vorm, eerst nagenoeg als een spookbeeld. Zij richt het (beeld) geleidelijk op (…), ontwikkelt het en houdt stil wanneer het een bepaalde spanning lijkt op te roepen, een begerig verlangen om er meer van te willen weten, of wanneer nieuwsgierigheid intrige wordt.’
Het potloodgrijs mag het recente werk dan wel uitgesproken kenmerken, soms is er nog ruimte voor kleur - niet meer die zachte rustige kleuren - maar wel onder de vorm een groot aantal krachtige kleurenstreepjes, gebundeld in de vorm van een tuil zoals in de serie ‘Red’.

Carbon
De uitvinding waarvoor de Engelsman Ralph Wedgwood in 1806 een patent bekomt, zou tot diep in de twintigste eeuw onmisbaar zijn voor het beheren en bewaren van onze commerciële en administratieve documenten. Netjes midden het origineel en het vaak lichtgekleurde doorslagpapier, wordt het velletje carbon tussen de rollen van de schrijfmachine ingevoerd. Ook bij facturen, order- en voorschriftenboekjes zorgt het carbonpapier voor bewijskrachtige handgeschreven kopieën.
Net dat eens zo vertrouwde doordrukpapier, thans gedegradeerd tot een stukje erfgoed uit het pre-digitale tijdperk, integreert Anne Marie Finné in haar recente artistieke creaties en dit zowel in zwart, rood als wit. Met een metalen stift wordt het carbon bewerkt: fijne trekjes zorgen telkens voor een afdruk op het onderliggende papier. Een repetitieve handeling die met bijzondere nauwgezetheid wordt uitgevoerd, maar tevens een grote vrijheid laat ‘door niet te zien wat ik doe en wat het uiteindelijke resultaat zal zijn’. Soms verschuift het carbon, wat dan weer nieuwe mogelijkheden open laat, soms scheurt het. Bovendien krijgt het ‘uitgeputte’ velletje carbon, dat zijn inkt aan het papier heeft toevertrouwd en ogenschijnlijk geen andere toekomst meer heeft dan een roemloos einde in de papiermand, een nieuw bestaan. Het serieproduct wordt door de ingreep van de tekenares een authentiek en uniek kunstwerk. Het broze vel vertoont door de talloze trekken van het metaal een uiterst grillig en gebombeerd reliëf en eist als het ware, als een negatiefbeeld, zijn plaats op naast de afdruk op papier.
Of met de woorden van de kunstenares: ‘Streepje na streepje verdwijnt het zwart (of het wit). De materie wordt van het carbonpapier verwijderd en maakt het onbekende zichtbaar. Het beeld wordt ontsluierd, onthuld door het weggelaten spoor en maakt plaats voor een poëtische en subtiele tekening. Resten de tekening en de matrijs, onlosmakelijk verbonden door de relatie tussen de kunstenaar en het materiaal, getuigen van een tot in het oneindige herhaalde beweging.’

Wit op wit
Anne Marie Finné verkent de grenzen van de kunstzinnige expressie tot het uiterste. Zo experimenteert ze met wit carbonpapier. Wit op wit. Witte stippen op een wit blad. Drager en medium gaan in elkaar op. Amper zichtbaar, kan het uiterst minieme reliëf van de witte stippen op het witte papier met een strijklichtje enigszins worden opgelicht.
Anne Marie Finne heeft ook een aantal carnets en uitvouwbare livres accodéonsamengesteld, ingebonden kunstwerkjes op klein formaat met originele tekeningen van plantenmotieven. Daarnaast houdt zij een carnet de route bij, met schetsen en notities van de dingen die zij al kuierend rondom haar opmerkt.
Recent stelde de kunstenares tekeningen en carbonwerken ten toon in het ‘Huis der kunsten’ in Schaarbeek. In deze ruime 19de-eeuwse patriciërswoning, niet ver van de Koninklijke Sint-Mariakerk, voerde zij tevens een aantal tijdelijke ingrepen in situ uit: met witte carbonafdrukken op de spiegels in het gebouw werden tijdelijke en uiterst discrete ‘spookbeelden’ nagelaten…
Talrijke tentoonstellingen en prijzen illustreren het parcours dat de kunstenares sedert medio jaren tachtig heeft afgelegd. Een werk dat steeds verder evolueert, op zoek naar nieuwe expressievormen en technieken, maar inhoudelijk een grote eenheid vertoont: een poëtische en gevoelige reflectie op de eenvoudige dingen uit haar onmiddellijke omgeving, die zij al flanerend ontdekt en, haast op het ritme van een droom, tot een magisch universum verheft.

Jaak Vandermosten
Upstream magazine April/Mei 2013 n°10
>>>

@ CONTACT